Het maakt niet uit hoe vaak ik het verzet, altijd opnieuw loopt na een paar weken het klokje op mijn microgolfoven weer twee minuten achter. Het lijkt ook nooit meer te worden dan die twee minuten, al weet ik dat dat onwaarschijnlijk is. Alsof het toestel halsstarrig zijn eigen ritme wil volgen. Ondertussen is het een soort spel geworden tussen ons. Geplaag. Geflirt, bijna. (Ja, ik ben te lang alleen geweest.) De vertraging gebeurt zonder dat ik het doorheb, met de allerkleinste stapjes, elke seconde een paar milliseconden achterlatend. Fracties van de tijd, die als sediment worden afgezet tot ze een massa hebben gevormd die door de mens waarneembaar is. Zelf besef ik het altijd pas wanneer de microgolftijd en de echte tijd zo ver uit elkaar gedreven zijn dat het een reële impact heeft op mijn leven. Als ik een trein moet halen bijvoorbeeld, en er tussen de keuken en de hal waar ik op mijn gsm kijk in een enkele oogwenk twee minuten verdampt blijken.
Het enige positieve aan corona, zo hoor ik de laatste tijd opvallend vaak, is de rust die ze bracht. Onthaasting. Verstilling. Geen fomo meer, geen semiverplichte afspraken of afspraakjes waar je eigenlijk te moe voor bent. Niet meer ratracen en tussenstoppen en filestaan en snel-nog-even-langs-de-supermarkten. Lege agenda's, vrije weekends. Tijd. De mogelijkheid, in de latere fases van de lockdown, om weer spontaan met vrienden af te spreken. Iemand zin om vanavond te komen eten?
Wie had gedacht dat we nog met enige weemoed naar die periode zouden terugkijken? Niet naar de eenzaamheid natuurlijk, of de angst. Niet naar het virus, dat mensenlevens heeft getekend en families verwoest. Maar naar de impact die het allemaal had op hoe we met onze tijd omgingen. Door de indamming van het publieke leven werden we immers verplicht onze dagen bewuster te beleven en dus ook bewuster in te vullen. Zeker, die invulling was niet altijd even spannend, maar tot mijn verbazing heb ik ondervonden dat zelfs het koken van de meest uiteenlopende soorten soep een gevoel van vervulling kan geven, zolang je er bewust de tijd voor neemt. Leven in plaats van geleefd worden. Meester zijn van onze tijd. Of toch die illusie hebben.
Het is grappig: uiteindelijk is tijd het enige wat we allemaal echt krijgen in deze wereld, het enige waar we niets voor hoeven te doen. Misschien daarom dat we er zo kwistig mee omspringen. Ik had me voorgenomen om de ongedwongen maar bewuste tijdsbeleving van de lockdown mee te nemen wanneer Het Gewone Leven terug op gang zou komen. Weg met het dictaat der deadlines! Naïef natuurlijk, zoals voornemens dat misschien moeten zijn. Je oude gewoontes sluipen immers willens nillens terug je leven in. Dat gebeurt zonder dat je het doorhebt, met de allerkleinste stapjes. Het ene moment sta je nog in alle mentale rust radijsloofsoep te mixen, het volgende moment besef je dat je een trein moet halen — en het is al 13.03 uur in microgolftijd.
Verschenen in De Standaard op 9 juli 2020
